w betlejemskim żłobie, 

lecz biada ci, jeśli nie narodzi się 

Święty Mikołaj urodził się w Grecji
w mieście Patras.
Był biskupem Miry w Azji Mniejszej, obecnej Turcji.

Odznaczał się wrażliwością na ludzką biedę i nieszczęście.
Jako, że rodzice mieli znaczny majątek, po ich śmierci nasz święty chętnie dzielił się nim z potrzebującymi.
Swoją pomoc ofiarował dyskretnie lub anonimowo.
Nie ma za wiele wiadomości o jego życiu, za to jest mnóstwo podań i legend, o nim.

Na obrazach przedstawiany jest w stroju biskupa rytu łacińskiego lub greckiego.
Atrybutami są anioł, anioł z mitrą, chleb, troje dzieci lub młodzieńców w cebrzyku, trzy jabłka, trzy złote kule na księdze lub w dłoni, pastorał, księga, kotwica, sakiewka z pieniędzmi, trzy sakiewki, okręt, worek prezentów.

Legenda mówi, iż kiedy pewien mieszkaniec Patary utracił swój dobytek,
a jego trzem córkom groziło zejście na złą drogę, Mikołaj wziął mieszek ze złotem i wrzucił go przez okno do domu tego człowieka.
Najstarsza córka wyszła dzięki temu za mąż.
Podobnie uczynił też wobec dwóch pozostałych panien.
Dlatego św. Mikołaj często przedstawiany jest na obrazach z trzema mieszkami lub trzema złotymi kulami.

Zmarł około 343 roku. Jego relikwie od roku 1087 znajdują się w Bari, w Bazylice Św. Mikołaja.

Owocem tych przeżyć jest "Rękopis z czyśćca", którego przytoczone fragmenty ukazują sytuację dusz czyśćcowych i naszą moc w przynoszeniu im ulgi: 

• "Trudno sobie wyobrazić, przez jakie męki przechodzą dusze w czyśćcu! Na świecie nikt o tym nie myśli."
  
  
• "Jedna krótka modlitwa przynosi nam tak wielką ulgę! Odświeża nas,
  jak bardzo spragnionego - szklanka zimnej wody."
  
  
• "Bardzo mało dusz korzysta z modlitw. Większość pozostaje
  w zapomnieniu, pozbawiona choćby jednego wspomnienia,
  choćby jednej modlitwy z ziemi."
  
  
• "Nabożeństwo do dusz czyśćcowych. 
  W świecie wcale się o tym nie myśli. 
  Po śmierci rodziców i przyjaciół zmówi się kilka modlitw i kilka dni popłacze, i na tym koniec! 
  Odtąd dusze są opuszczone... 
  Co prawda zasługują one na to, bo same na ziemi nie modliły się za zmarłych, a Boski Sędzia daje nam na tamtym świecie tylko to, co robiliśmy na ziemi. 
  Kto zapominał o duszach cierpiących, sam z kolei jest zapomniany. "
  
  
• "Osoby będące w niebie, za które modlicie się na ziemi, mogą dysponować tymi modlitwami na rzecz dusz przez siebie wybranych. Wasza pamięć o nich jest dla dusz z tamtego świata bardzo słodka - gdy widzą, że krewni lub przyjaciele nie zapominają o nich na ziemi, chociaż już więcej modlitw nie potrzebują. W zamian za to nie pozostają niewdzięczni."
  
  
• "W Dzień Zaduszny wiele dusz opuszcza miejsce pokuty, przechodząc do nieba. Z wielkiej zaś łaskawości Bożej w tym jedynym dniu roku wszystkie bez wyjątku cierpiące dusze mają udział w uroczystych modlitwach Kościoła świętego, nawet dusze w wielkim czyśćcu."

Co to jest Wizytacja Kanoniczna?

Wielu z nas pamięta dzień 16 października 1978 roku.
To właśnie wtedy polski kardynał Karol Wojtyła został wybrany na Papieża.
Wydarzenie było o tyle niezwykłe, że był On pierwszym po 455 latach biskupem Rzymu, który nie był Włochem.

Sam Chrystus nam Go obiecał i słowa dotrzymuje. 
Jezus wie, że bez Ducha Świętego zginiemy w szaleństwie tego świata. 
Posyła Go do nas z siedmioma darami, które zaspokajają wszelkie potrzeby ludzkie:

• darem mądrości
  
• rozumu
  
• rady
  
• męstwa
  
• umiejętności
  
• pobożności
  
• bojaźni Bożej.
  

Jeżeli dokładnie przyjrzymy się tym darom, dojdziemy do wniosku, że naprawdę niczego więcej nam nie trzeba, by dobrze przeżyć nasze życie, w radości i pomyślności. 

Mądrość  to rozumienie świata i drugiego człowieka, uczenie się na błędach własnych
i innych ludzi, wyciąganie wniosków z życiowych doświadczeń, zrozumienie własnej słabości i ulotności ludzkiego życia.

Rozum to zdolność odróżniania dobra od zła, rzeczy wartościowych od śmieci, wielkich spraw od błahostek.

Umiejętność pomaga dobrze wybierać, stanąć po właściwej stronie, dostrzec potrzeby innych ludzi, wspólnoty, otoczenia, własnego kraju. 

Pozwala wybaczać, akceptować sprawy, na które nie mamy wpływu, przyjmować codzienne doświadczenia, radzić sobie w chwilach próby, choroby, cieprienia.

Męstwo umożliwia obronę wyznawanych wartości, własnej religii, obranej drogi.
Trzyma człowieka w pionie, kiedy przychodzą chwile zwątpienia, załamania, słabości, kiedy świat wokół wydaje się wrogim, okrutnym miejscem, a diabeł nie przestaje namawiać do obrania lżejszych, bardziej rozrywkowych opcji życiowych.

Dar rady to rozróżnianie, co należy czynić w różnych sytuacjach, zarówno jeżeli chodzi
o nas samych, jak i o drugiego człowieka. 

To pomaganie ludziom w sytuacjach kryzysowych, służenie dobrym słowem, wychowywanie. 

Pobożność to szacunek dla Boga, przejawiający się w sposobie zachowania, mówienia, myślenia. W ten sposób człowiek patrzący na nas z boku ocenia naszą relację z Bogiem. 

Jest świadectwem, które pociąga innych do Jezusa i Jego Kościoła, oraz sprawia, że stajemy się autentyczni w naszej wierze. 

Bojaźń Boża to pragnienie przylgnięcia do Boga, pełnienia Jego woli, zgadzanie się, by nami kierował. 

To nieustanne stawianie Go w centrum naszego życia, nawet za cenę wygody, awansu
w pracy, utraty kilku znajomych. 

Jezus w osobie Ducha Świętego ofiarowuje nam wszystko, czego nam potrzeba
w codziennym życiu i w bezpiecznym dotarciu do Domu Ojca.

Prosząc o Ducha Świętego, musimy zostać wysłuchani, bo prosimy zgodnie z wolą Bożą.

Zaczynając każdy dzień prośbą o Ducha Świętego, robimy sobie największy prezent, bo otwieramy się na działanie Boga w naszym życiu i pozwalamy Mu działać.

Zaproś Ducha Świętego do Swojej codzienności, a przyjdzie z siedmioma darami. 
Jeżeli raz poczujesz Jego działanie, już nigdy nie będzie Ci obojętny!

Zmartwychwstał, jak sam zapowiedział.
Zmartwychwstał, byśmy my mogli życ na wieki. 
Zmartwychwstał i żyje!
W tabernakulum, w Kościele, w każdym z nas - jeżeli w Niego wierzymy i przyjmujemy Go
w Komunii Świętej. 

Biczowanie i koronowanie cierniem - rzemienie zakończone kośćmi lub haczykami przecinały głęboko skórę i wyrywały kawałki ciała, z ran obficie płynęła krew.
Ból był nie do opisania, gdy razy utrafiały w mocno unerwioną przestrzeń międzyżebrową.
W takim stanie Jezus nie miał siły iść na Golgotę, wycieńczony, ledwo trzymał się na nogach.

Dźwiganie krzyża - na zewnątrz wzmagał się upał i temperatura stawała się nieznośna dla zdrowych ludzi, a co dopiero dla ciężko pobitego i odwodnionego człowieka. Pod ciężarem 50 kilogramowej belki Jezus musiał wielokrotnie upadać, przysparzając sobie kolejnych cierpień, najprawdopodobniej złamał nos i nie widział na jedno oko -wcześniej żołdacy zmasakrowali je uderzeniami trzciny.
Pewne jest, że potrzebował pomocy Szymona z Cyreny - sam nie doniósłby belki.

Krzyżowanie - prawdopodobne wydaje się także, że ostatnie metry był wleczony po ziemi,
a odarcie z szat na nowo otworzyło świeżo przyschnięte rany.
Ofiary ukrzyżowania przybijano do belki długimi, grubymi gwoździami, które przedziurawiały nadgarstki i uszkadzały nerwy. Powodowało to rozrywający ból ramion sięgający aż do kręgosłupa.
 Nogi ofiary zginano w kolanach,a stopy przebite kolejnym gwoździem - układano "na bok". Okrutna tortura, jaką było umieranie na krzyżu, mogła trwać nawet trzy dni.
Zwisające ciało powodowało, że klatka piersiowa ustawiała się w pozycji wydechu i aby zaczerpnąć powietrza, ukrzyżowany musiał się unieść, opierając się na nogach.
Każdy oddech wiązał się z potwornym bólem nadgarstków i stóp. Skazaniec oddychał coraz wolniej i płyciej. Gdy ofiara dusiła się, w jej organizmie pojawiało się coraz więcej dwutlenku węgla, rozwijała się kwasica. Wefekcie, skazańca bolały wszystkie mięśnie.

Konanie na krzyżu - Konanie Jezusa mogło trwać kilka godzin. Powiedzenie w tym czasie czegokolwiek wiązało się z olbrzymim cierpieniem, bólem nie do zniesienia -
a Chrystus, jakby wbrew wszystkiemu - mówił.
Józef Flawiusz, żydowski historyk, opisał śmierć na krzyżu jako "najbardziej wstrętną ze śmierci", i argumentował, że samobójstwo jest lepsze niż okrutny los istoty osadzonej na krzyżu.

Cios włócznią - gdy człowiek na krzyżu był już martwy, przebijano mu włócznią serce, najpierw z rany wypływał wodnisty płyn zgromadzony w opłucnej, potem krew.

"Jezus do końca był świadomy. Przebaczył łotrowi i zadbał o Matkę. Dopełniając tego wszystkiego, w medycznym sensie, przekroczył granice człowieczeństwa."

Oficjalna nazwa święta Matki Boskiej Gromnicznej
to Ofiarowanie Pańskie, obchodzone 40 dni po Bożym Narodzeniu. Upamiętnia ofiarowanie Jezusa Chrystusa w Świątyni Jerozolimskiej.

Zgodnie z prawm Mojżeszowym, każdy pierworodny chłopiec miał być symbolicznie poświęcony Bogu.
W przypadku Jezusa obrzęd ten miał jednak wyjątkowy charakter, ponieważ ofiarowywał się On Swemu Ojcu.
Aby móc z powrotem zabrać syna do domu, dokonywano tzw. obrzędu "wykupienia", połączonego z oczyszczeniem matki dziecka. Polegał on na ofiarowaniu baranka lub pary synogarlic albo dwóch młodych gołębi. Złożenie w ofierze pary gołębi przez Świętą Rodzinę świadczy o ich wielkim ubóstwie.

Tradycyjnie od IX wieku tego dnia w kościołach święci się gromnice – które miały chronić domostwa przez piorunami (nazwa pochodzi os słowa "grom"). Dawniej po uroczystościach przynoszono płonące świece do domów, bardzo pilnując, by po drodze nie zasły -  i wypalano znak krzyża  w belce na suficie – miał on chronić przed nieszczęściem
i żywiołami.
Co więcej, wierni przynosili zwykle świece, przy których byli chrzczeni, i które towarzyszyły im przez całe życie, aż do chwili śmierci, jako że płonącą gromnicę wręczano konającym.