Jedna z Maryjnych piosenek religijnych zadaje zadziwiające
pytanie: „Gdyby tak Maryja ukazała Tobie się dziś – co byś Jej powiedział? Czy Twoje serce poznałoby Matkę?”

Tak się składa, że wkrótce Maryja odwiedzi naszą Parafię.

Przyjdzie do nas w widzialnej postaci, ukryta w figurce
Matki Boskiej Fatimskiej.
Odwiedzi nas, jak Matka, z miłością i troską.
Pomyśl, co Jej powiesz, jak Ją powitasz a potem pożegnasz.


W końcu to Twoja Matka. Ta, której możesz powiedzieć wszystko.


Spójrz w oczy Matki – one wszystko rozumieją.
Pokłoń się nisko – Maryja niczego więcej od Ciebie nie chce.
Przytul się do Jej serca – Ono cały czas dla Ciebie bije.

Pojednaj się z sąsiadami, bliskimi, znajomymi – żeby cię nic nie uwierało.
Pojednaj się z Bogiem i proś o błogosławieństwo, żeby mógł ci błogosławić.
Bez twojej zgody, Bóg nie może niczego dokonać w twoim życiu – tak bardzo szanuje twoją wolną wolę. Nie może ci dać zdrowia, szczęścia, pomyślności – skoro o to nie prosisz. Nie może cię uszczęśliwiać na siłę.

Zacznij od nowa, po raz kolejny. Może tym razem się uda.
A może to twoja ostatnia szansa, którą sam Bóg Ci daje.

Niech twoje serce rozpozna Matkę w fatimskiej figurce!
I niech się otworzy przed Nią na oścież!
A ta peregrynacja, którą wkrótce będziemy przeżywać, niech będzie dla nas
wszystkich źródłem niezliczonych łask i błogosławieństw!

Jan Paweł II o różańcu

"Różaniec jest to modlitwa, którą bardzo ukochałem . Przedziwna w swej istocie i głębi.
Oto bowiem na kanwie słów Pozdrowienia Anielskiego przesuwają się przed oczyma naszej duszy główne momenty z życia Jezusa Chrystusa jakbyśmy obcowali z Panem Jezusem przez serce Jego Matki. Równocześnie zaś w te same dziesiątki różańca,  serce nasze może wprowadzić wszystkie sprawy, które składają się na życie człowieka, rodziny, narodu, Kościoła, ludzkości.
W tajemnicach  radosnych widzimy radość rodziny, macierzyństwa, przyjaźni, wzajemnej pomocy.
W tajemnicach bolesnych rozważamy w Chrystusie (i razem z Jego Matką) wszystkie cierpienia człowieka.
W tajemnicach  chwalebnych odżywają nadzieje życia wiecznego.
W Chrystusie zmartwychwstałym cały świat zmartwychwstaje".
(Rzym 7 XI 1983)

"Powtarzając dobrze znane i drogie sercu modlitwy: Ojcze nasz, Zdrowaś Maryjo i Chwała Ojcu człowiek skupia się na rozważaniu tajemnic zbawienia i przedstawia Bogu za wstawiennictwem
Maryi, potrzeby własne i całej ludzkości, prosząc Chrystusa o siły, by mógł bardziej konsekwentnie i wielkodusznie żyć Ewangelią. Kiedyś powszechny był zwyczaj codziennego odmawiania Różańca w rodzinie. Jak dobroczynne owoce przyniosłaby ta praktyka także dzisiaj! Maryjny Różaniec oddala niebezpieczeństwa rozpadu rodziny, jest niezawodną więzią jedności i pokoju."
(Castel Gandolfo 1 X 1995)

"Różaniec, to moja ulubiona modlitwa! Taka wspaniała modlitwa! Wspaniała w jej prostocie
i jej głębi. W tej modlitwie powtarzamy po wielokroć słowa, które Dziewica Maryja usłyszała od
Archanioła i od swej kuzynki, Elżbiety. Na tle słów: "Zdrowaś Maryja" dusza uzmysławia sobie zasadnicze wydarzenia (Tajemnice) z życia Jezusa Chrystusa…
Modlitwa tak prosta i tak bogata. Z głębi mojego serca zachęcam wszystkich do jej odmawiania."

"Od wieków z różańcem w ręku przychodzili tu pielgrzymi różnych stanów, rodziny i całe parafie, aby od Maryi uczyć się miłości do Chrystusa. I wybierali w ten sposób szkołę najlepszą.
Rozważając bowiem tajemnice różańcowe patrzymy na misterium życia, męki, śmierci
i zmartwychwstania Pana Jej oczyma, przeżywamy je tak, jak Ona w swym sercu matczynym je przeżywała. Odmawiając różaniec rozmawiamy z Maryją, powierzamy Jej ufnie wszystkie nasze troski i smutki, radości i nadzieje."
(Ludźmierz 1997)

Niech Maryja ciągle zasiewa, jako kwiaty, woń coraz to nowych cnót na polu twej duszy, a także potoży swą matczyną dtoń na twojej gtowie.
Ciągle trzymaj się bardzo mocno Matki Niebieskiej, ponieważ ona jest morzem, poprzez które ptynąc, dobija się do brzegów wiecznej wspaniałości w królestwie porannej zorzy. (o. PIO)

Opłatek wydaje się tak kruchy i delikatny. Wszchmoc Boga
i prostota chleba prowadzą
do największej tajemnicy chrześcijaństwa.




Boże Ciało (Film)

"Przed świętem Paschy w Jerozolimie zaczyna być tłoczno. Drogę od strony Jerycha oraz inne szlaki pielgrzymie wypełniają karawany rodzin i całych wspólnot wioskowych ze wszystkich części kraju, mozolnie wspinających się na wzgórze w poszukiwaniu jakiegoś schroniska, co wcale nie będzie łatwe.
Wszędzie panuje rozgardiasz wzmagany jeszcze przez tysiące rzymskich żołnierzy mających troszczyć się
o porządek.
Na 30,000 mieszkańców przypada ponad 200,000 pielgrzymów.
Od chwili wskrzeszenia Łazarza Jezus stał się obiektem powszechnego zainteresowania.
Wszędzie wrzało od plotek.Faryzeusze trzeźwo oceniali sytuację. "Jeżeli Go tak pozostawimy - podaje Jan - to wszyscy uwierzą w Niego." Tego więc dnia postanowili GO zabić. Wydali zarządzenie, aby każdy, kto zna miejsce przebywania Jezusa, doniósł o tym.
Tymczasem Jezus, jak inni, powoli zbliżał się do Jerozolimy.
Posłał przodem dwóch uczniów, aby przygotowali dla Niego oślicę (symbol pokory) i miejsce na wieczerzę paschalną.
Gdy był już blisko, w miejscu, skąd ze stromego zbocza roztacza się sszeroka panorama na Jerozolimę i świątynie, z Jego oczu popłynęły łzy.
Po czym wszedł jawnie do miasta. Otoczony orszakiem ludzi. Na Jego widok poruszyło się całe miasto. Ulicznicy bez lęku wrzeszczą ile tylko sił w płucach: "HOSANNA SYNOWI DAWIDA! HOSANNA!"
Zjawienie się Jezusa w Jerozolimie to tryumf.
To, że za kilka dni Jego sprawą zajmie się najwyższa instancja religijna, a także najwyższy przedstawiciel władzy rzymskiej, stanowi tego logiczną konsekwencję.
Niewykluczone, że jeszcze tego samego wieczoru Judasz zjawił się w pałacu arcykapłana Kajfasza..."
(Jezus Chrystus Biografia - Peter Seewald)

O uroczystym wjeździe Pana Jezusa do Jerozolimy piszą wszyscy czterej Ewangeliści. Samo to świadczy, jak wielką rangę przywiązują do tego wydarzenia z życia Jezusa Chrystusa.
Liturgia Niedzieli Palmowej jest rozpięta między dwoma momentami:

• radosną procesją z palmami oraz
  
• czytaniem - jako Ewangelii - Męki

Pańskiej według jednego z trzech Ewangelistów

W ten sposób Kościół podkreśla, że triumf Chrystusa i Jego Ofiara są ze sobą nierozerwalnie związane.

W XI w. pojawił się zwyczaj święcenia palm. Wierni przechowują je przez cały rok, aby w następnym roku mogły zostać spalone na popiół, którym są posypywane nasze głowy w Środę Popielcową. W Polsce, gdzie trudno o prawdziwe gałązki palmowe, jest tradycja przygotowywania specjalnych palemek. Najczęściej są one robione z gałęzi wierzbowych z baziami i z liści bukszpanu lub borówek.

SYMBOLIKA NIEDZIELI PALMOWEJ

Środa Popielcowa rozpoczyna Wielki Post. Wypada ona dokładnie 46 dni przed Wielką Niedzielą i rozpoczyna okres Wielkiego Postu. Jest dniem rozpoczynającym czas pokuty.

Główny obrzęd Środy Popielcowej wywodzi się z czasów starożytnych, z tradycji judaizmu, w której to Żydzi na znak postu i pokuty posypywali głowy popiołem. Miał to być akt najwyższej skruchy, polegający na uznaniu własnej marności w oczach Boga. Grzesznik podkreślał w ten sposób własną śmiertelność i znikomość.

Biblia podaje wiele fragmentów w których ludzie używali pyłu czy popiołu jako symbolów pokuty, żałoby (1 Księga Mojżeszowa 18.27; 2 Księga Samuela 13.19; Księga Estery 4.1; Księga Joba 2.8; Księga Daniela 9.3; Ew. Mateusza 11.21).
Zgodnie z tradycją popiół sypany na głowę i czyniony na czole znak krzyża jest symbolicznym gestem wskazującym na jedność z Jezusem Chrystusem.
Księga Objawienia 7.3; 9.4; 14.1 i 22.4 wspomina o podobnej praktyce.

W Środę Popielcową katolików obowiązuje post ścisły, a więc spożycie trzech posiłków,
w tym jednego do sytości. W kościołach kapłani odziani w fioletowe szaty liturgiczne, będące symbolem pokuty, odprawiają msze święte. Centralnym rytuałem podczas nabożeństwa jest posypywanie głów wiernych popiołem. Kapłani czyniąc to, wypowiadają słowa z Księgi Rodzaju: „Prochem jesteś i w proch się obrócisz” lub cytują słowa Ewangelii świętego Marka: „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”. Obrzędowi towarzyszy odśpiewywanie pokutnych pieśni: „Wisi na krzyżu”, „Ludu, mój ludu” czy „Jezu Chryste, Panie miły”.

W tradycji ludowej w niektórych regionach Polski istniał również zwyczaj, zgodnie z którym
w ten dzień posypywano popiołem pola, co miało zapewnić przyszły urodzaj.

Pokutować — znaczy przemieniać się wewnętrznie, zmieniać swe poglądy
i postępowanie. Ta zmiana od „złego" do „dobrego" wymaga, jako pierwszego kroku, uświadomienia sobie tego, co w naszym postępowaniu, a stąd w nas samych, jest złego.

Jedną z form pokutnych jest uczestnictwo w Drodze Krzyżowej i Gorzkich Żalach oraz udział w rekolekcjach, na które serdecznie zapraszam wszystkich Parafian, życząc dobrych, błogosławionych owoców przeżywania Wielkiego Postu.